#TKB4 | Wandelen in het buitenland deel 1

Het is niet zo dat ik uitgekeken ben op wandelen in Nederland. Ik wilde alleen wel eens wat spannenders ervaren. Een ander, bergachtig landschap maar ook meer uitdaging. Zo nu en dan van de wandelpaden af en kijken of het dan wel goed gaat. En dat op een kilometer hoogte. Dat zag ik wel zitten. Vaak als ik alleen wandel gebruik ik applicaties die gekoppeld zijn aan de GPS van mijn telefoon zodat ik niet verdwaal. In Nederland en België gebruik ik vaak de app Komoot maar als ik in Frankrijk of Spanje wandel gebruik ik meestal WikiLoc. Op beide apps vind je overal ter wereld de meest spectaculaire wandelroutes. Vaak door andere gebruikers ingebracht.

Altijd draadjes die uit zakken steken voor het opladen van de telefoon. Zonder telefoon zal ik ernstig verdwalen.

Vanuit Nederland pakte ik de auto naar het zuiden. Het waren, ondanks de corona, twee hele drukke jaren geweest. Stilzitten is niet echt mijn ding.

Tijdens de eerste lockdown voelde ik wel alle energie wegzakken maar toen we in juni van 2020 weer wat mochten doen besloot ik de Wandelclub te beginnen. Even ter herinnering, de eerste lockdown was best pittig, niks mocht. De wereld stond echt stil. Toen er eind mei een persconferentie werd gehouden door Mark Rutte en Hugo de Jonge met het goede nieuws dat er versoepelingen kwamen sprong ik een gat in de lucht. Een van de versoepelingen was onder andere dat er weer opgetreden mocht worden. Buiten. In de openlucht. Voor dertig man maximaal. Op anderhalve meter afstand. Ik bedacht samen met Ferry Roseboom, van het label Excelsior Recordings “De Wandelclub”. Met 30 man wandelen en onderweg stoppen om muziek te gaan maken. Tot mijn verbazing werd dit een succes. Op het moment van schrijven zijn we bijna 2 jaar verder, hebben we een club met 1500 leden, een eigen magazine genaamd ‘De Wandelgang’ en organiseren we nu ook grotere culturele wandelevenementen. Naast het wandelen bleef ik ook veel optreden. Ik had het grote geluk dat ik gemakkelijk in mijn eentje kon spelen met mijn gitaar. Ik trad op in achtertuinen van mensen, theaters waar de mensen netjes geplaceerd op anderhalve meter naar mij zaten te kijken, enorme huiskamers, buiten op straat, buurthuizen. Je kan het zo gek niet bedenken of ik heb er wel gestaan met mijn gitaar. Allemaal binnen de destijds geldende maatregelen.

Ondertussen schreef ik liedjes. Over de periode voor corona maar ook over mijn irritaties en de lelijke dingen die boven kwamen drijven tijdens de corona crisis. Lelijk populisme, enge mensen zoals Willem Engel die met succes, koers zette op totale verdeeldheid in ons land. Polarisatie was er altijd wel een beetje maar het is nog veel harder en smeriger geworden. Dat kon ik niet negeren bij het schrijven van nieuwe liedjes. Het was zo een grote ergernis van mij. Langzaam ontstond daar een heel album en de maanden vlogen voorbij met vooral veel wandelingen en daarnaast heel veel optredens. Eind 2021 was ik op. Uitgeblust. De laatste lockdown hakte er goed in. De hele tijd manoeuvreer je je door de tijd en let je op of je alles binnen de regels doet maar bij die lockdown voelde het alsof alles voor niets was geweest en ik weer van voor af aan kon beginnen. Gelukkig had ik in de maanden daarvoor mijn nieuwe album opgenomen en ik was samen met mijn producer Sietse Damen de laatste liedjes aan het mixen. Toen het album klaar was kon ik echt niet meer. Het was op. Tijd om de hort op te gaan. Begin januari pakte ik vroeg in de ochtend de auto en scheurde vliegensvlug Nederland uit. Het voelde echt als ontvluchten. Weg van die madness. Weg van al die mensen die woest waren op alles en iedereen. 

De eerste stop was in Normandië. Ik kwam in een heel klein plaatsje niet ver van Dieppe terecht genaamd Torcy-Le-Grand. Al om een uur of twee in de middag stapte ik uit de auto en vond een wandelroute van 14 kilometer. Met alleen een flesje water en een fotocamera dook ik meteen de bossen vlak boven dat dorpje in. Het was eigenlijk direct afzien. De eerste 500 meter liep ik door dat prachtige idyllische dorpje en toen hield het pad op. Voor mij lag een grote modderpoel. Het was een wandelpad. Dat wel. Alleen totaal vergaan door de vele regen die in de weken daarvoor gevallen was. Even voor het beeld, ik droeg tijdens deze wandeling een tuinbroek met daarover een dikke trui en had gelukkig wel wandelschoenen aan. Ik voelde zo een drang om door te gaan en dat deed ik dus ook. Zoveel mogelijk om de modderpoeltjes heen op zoek naar droge harde stukken. Het was ook meteen een flinke klim omhoog. Niet extreem, wel pittig. Van 30m naar ongeveer 180 meter. Maar door die modderpoel voelde het echt als een enorme berg. Ondertussen was mijn hele tuinbroek bruin van de modder en gutste het zweet over mijn voorhoofd. Na 3 kilometer kwam ik bovenop de heuvel het bos uit en voelde een enorme opluchting. Het pad werd beter en de omgeving mooier. Het was prachtig om door de heuvels van Normandië te wandelen. Als je zo alleen wandelt ben je ook heel gevoelig voor geluid. Ik schrok me daarom ook helemaal de pleuris van een tweetal waakhonden in een tuin die je kuiten er wel af wilden bijten.

Tegen het einde van de wandeling, na een kilometer of 11 kwam ik voor het eerst andere mensen tegen. Het waren een paar mannen in hele dure kleding met witte broeken die tegen een paardentrailer aanhingen. Met stokbrood dipte een van de heren in een blik tonijn en groette mij. Stiekem nam ik een foto van de mannen. Helaas had ik alleen een stuk van zijn witte broek en laars.

Die avond zat ik in een prachtige Bed & Breakfast bij een enorme open haard met mijn gitaar op schoot. Er kwam geen noot uit. Totaal geen zin in muziek. De gitaar ging de koffer weer in en vervolgens viel ik rozig in slaap op de bank voor het haardvuur.

De volgende dag werd ik vroeg wakker. Het was wit buiten. Die nacht had het gevroren als een malle en ik voelde de drang om naar buiten te gaan. Ik trok mijn hardloop kleding aan om een rondje te gaan rennen. Dat was magisch. Spierwit landschap en een opkomende zon. Onderweg schoot er een vos de velden in. Net op tijd kon ik zijn vlucht vastleggen op mijn telefoon. Beetje een verslaving van mij. Alles willen vastleggen. Na het hardlopen vervolgde ik mijn tocht richting het zuiden. Ik had voor die avond een Bed & Breakfast in Bretagne. Op naar een nieuw gebied om te verkennen.

To be continued…