#TKB13 | Op straat spelen
Een kleine trip down memory lane..
Dit is een foto van mij met Mike Joris. Deze foto is een paar weken terug gemaakt toen ik mijn boek Lichtjaren Beter presenteerde in boekhandel Stumpel te Hoorn. Samen met Mike heb ik veel muziek gemaakt in mijn jonge jaren. Een jaar of 10 waren we. Samen zaten we op de Mariaschool in Hoorn. Vaak op zaterdag kon je ons vinden op het Grote Noord. De winkelstraat van Hoorn. Voor de V&D was vaak geen plek want daar zaten andere straatmuzikanten. Hele panfluit orkesten, verwarde figuren met valse gitaren en zo nu en dan een klassiek draaiorgel. We zochten plekjes waar we weinig te maken hadden met andere straatmuziek. Ik speelde gitaar en mijn vriend Mike speelde accordeon. En samen vormden wij een muzikaal duo. Het repertoire bestond uit veel zeemans liederen. Het kleine cafe aan de haven, de Zuiderzee-ballade maar ook Country Roads van John Denver, This land is your land van Woody Guthrie en Ik zing dit lied voor jou alleen van Jantje Smit stonden op ons repertoire.
De eerste paar keer dat we op straat stonden te spelen wisten we niet wat we meemaakte. We verdienden geld. En niet een klein beetje ook. Na 2 keer spelen op de zaterdagmarkt konden we beide een Playstation aanschaffen. Los van de financiën was het ook heel fijn om met Mike te spelen. We werden beide betere muzikanten van op straat spelen. Ook als zanger heb ik hier veel aan gehad. Ik ben harder gaan zingen. Om de mensen op straat massaal te bereiken en al snel werd ik behendiger op mijn gitaar. Mike had hetzelfde met zijn accordeon.
Later zijn we ook gaan optreden op boten in de haven van Hoorn. Dan gingen we mee met gezelschappen op grote schepen. Vaak waren we te vinden op de My Fair Lady en De Bounty. Verjaardagen, bedrijfsborrels maar ook wel eens met verstandelijk beperkte mensen die een dagje gingen varen. Dan maakte we muziek en waren we een soort matrozen. Mooie tijden. In mijn boek Lichtjaren Beter heb ik het met Nico Dijkshoorn over deze periode.
Hier een klein stukje uit het boek.
NICO Zijn er, muzikaal gezien, nog andere mensen belangrijk geweest toen je jong was? TIM Frans Zwerver is heel belangrijk geweest. Een legendarische figuur. Frans had een grote boerderij in het plaatsje Blokker. Ja, van dat optreden van The Beatles. Een prachtige plek. Is volgens mij de oudste stolpboerderij van West-Friesland, maar dat boeide me niet. Frans zijn huis stond helemaal volgepropt met instrumenten. Vreemde dingen ook. Van die enorme Mexicaanse gitaren en rare gitaren met vreemde vormen en vreemde stemmingen. Daar werd heel veel gespeeld en dan zong ik ook een liedje. Mijn vader nam me altijd mee. NICO Als een soort André Hazes. Zingen op het biljart. TIM Nee, juist niet. Ik herinner mij dat niet als truttig. Dat was niet de sfeer, dat ze me schattig vonden. Of ze hebben het niet laten merken. Het voelde vanzelfsprekend. Iedereen speelde iets of zong iets, dus ik ook. Maar ik stond natuurlijk wel al heel jong tussen allemaal oude kerels country- en folkliedjes te zingen. Het was in Hoorn een beetje Amerika in de polder. In de auto of op een fiets met je gitaar naar een boerderij van drie eeuwen oud en dan liedjes spelen van zeventig jaar oud. Daar is wel iets met me gebeurd, denk ik. Mijn vader speelde tennis. Dan pakte ik zijn reserveracket en deed ik net alsof ik gitaar stond te spelen voor een zaal vol met mensen. Ik ben ook echt heel jong midden op straat muziek gaan maken. Een jaar of tien was ik. Stond ik midden in Hoorn liedjes te spelen. Dat was voor mij volkomen natuurlijk. Ik was dat al jaren gewend, spelen en dat ze om me heen stonden te luisteren. Dat heeft echt geholpen. NICO In je eentje? TIM Nee, met een accordeonist. Mike Joris. Ook heel jong. We verdienden ons gek. Ik zong liedjes over oma’s en liedjes over moeders. Ook dingen van Vader Abraham. Dat ging erin als koek. Moet ook een grappig gezicht zijn geweest, twee hele jonge mannetjes die stonden te zingen alsof ze al een heel leven achter de rug hadden. We voelden precies aan waar we het meeste geld mee ophaalden: hoog stemmetje, snikje, gitaar net onder de kin, lekker staccato eindigen en hopla, hadden we op één dag een nieuwe PlayStation bij elkaar gespeeld. NICO Maar ook heel veel geleerd, lijkt me. TIM Ik denk dat ik daar mijn stem, mijn geluid heb gevonden. Omdat het buiten was, zonder versterking, ben ik vanzelf hoger gaan zingen. Ik had dat volume nodig. Als je laag zingt, is het zachter en vraagt het meer energie van de mensen die luisteren. Je moet aandacht trekken. Ze stil laten staan midden op straat. Ik zong keihard. Luister maar naar Woody Guthrie, Bob Dylan, Neil Young en later Kevn Kinney en in het begin The Beatles. Ze zingen hoog. Dat zijn ook allemaal mensen die ooit midden in een stad op straat stonden te zingen. Ik kan best laag zingen, maar die wat hogere stem past bij mij. In de kern ben ik nog steeds iemand die op een dorpsplein liedjes staat te zingen. Nu alleen in een theater, maar de vibe is hetzelfde. Mannetje of man met gitaar en zorgen dat ze het goed horen, maar tegelijkertijd zorgen dat ze het ook voelen. NICO Gebeurde dat in Hoorn ook? Of vonden mensen het gewoon koddig of lief? TIM Nee, het was wel meer. Het viel op in Hoorn. Dat snap ik nu ook wel. Een jongetje van tien jaar oud of jonger zelfs, die midden op straat een liedje van The Byrds staat te zingen. Smartlappen, afgewisseld met countryliedjes. Ik zat, als ik erop terugkijk, helemaal in het segment Heintje. Kindsterretje in wording. Liedjes over moeders, oma’s, levensliederen... Het moet aandoenlijk zijn geweest, maar ze moeten toch ook hebben gehoord dat ik kon zingen. Precies die combinatie, daar sloeg een rijke man op aan. Hij had banden met Sony en die is met mijn ouders gaan praten. NICO Het begint op een kerstverhaal te lijken. Jij in de sneeuw en dan verschijnt De Rijke Man. TIM Nou, ik kan nu wel zeggen dat het bijna niets heeft gescheeld of ik was het aandoenlijke zingende cowboyjongetje geweest. Zo wilde die man mij in de markt zetten. Een beetje het Waylon-verhaal. Die is er wel vol in gedoken. Ik geloof dat ik het ook zomaar had gedaan als mijn ouders er niet voor waren gaan liggen. Die wilden daar niets van weten. Dat zegt zoveel over mijn vader en mijn moeder. Dat ze niet kwijlend zijn gegaan voor Bekend Worden en Het Grote Geld. NICO Wilde jij het zelf wel? TIM Ik zou het zo hebben gedaan, maar mijn ouders hebben toen godzijdank gekozen voor een normale jeugd, met leuke vrienden in een stad waar de mensen al een klein beetje, op een hele nuchtere manier, van mij hielden. Ze hebben mij de kans gegeven om zelf een weg te kiezen en eigenlijk doen ze dat nog steeds. Zouden mijn ouders ja hebben gezegd tegen die man, dan stond ik nu waarschijnlijk nog over een bos rozen voor mijn oma te zingen tijdens een Piratenfestival. NICO Of zong je in het Duits. Was je heel teleurgesteld dat het niet doorging? TIM Zo herinner ik het mij niet. Het ging daarna allemaal heel natuurlijk. Je kunt nu zeggen dat ik daar voor het eerst snuffelde aan de zakelijke kant van de muziek. ‘De Industrie’ noemen ze het. Ik zit er zelf nu ook middenin, maar onder mijn eigen voorwaarden, met mijn eigen liedjes. Zonder mijn ouders was dat een ander verhaal geweest. Ik kon gewoon naar school, kon gewoon op mijn gitaar oefenen en ik kon mijn eigen kleren dragen. Dat ik bijna in een klein cowboypakje met een mini-Stetson op mijn hoofd op feesten en partijen had staan zingen, daar wil ik eigenlijk niet eens aan denken. Het had zomaar allemaal heel anders kunnen lopen.
Oops. Het stuk uit het boek zit niet in de email die ik jullie heb gestuurd. Inmiddels aangepast en hier op de site wel te lezen.