Optreden bij Tijd Voor Max en mijn liefde voor fysieke albums

Not So Precious Memories live op tv en de theatertour is van start!

Vorige week dinsdag was ik samen met de Blue Grass Boogiemen te gast bij Tijd voor Max om een liedje van ons nieuwe album te spelen. Het was wederom een warm bad. Wat fijn dat er op de Nederlandse televisie nog een programma is waar ruimte is voor eigen werk, zonder concessies. Eerst mocht ik aan tafel aanschuiven om te praten over het nieuwe album, en daarna kregen we ruim twee minuten om muziek te maken op nationale televisie. We hebben veel mooie reacties ontvangen, waarvoor dank!

Afgelopen zaterdag ging ook onze theatertour van start in een uitverkocht Winsinghhof in Roden. Van tevoren vond ik het best spannend – de eerste keer in het theater en meteen volle bak. Ik had allerlei projecties uitgezocht, en we hadden echt wel het een en ander te vertellen tijdens deze show. Dus de vraag was: komt het allemaal goed uit? Is de show niet te kort? Of juist te lang? Maar alles viel op zijn plek, en ik ben ontzettend tevreden. Het is een prachtig programma geworden.

De volgende show met de Blue Grass Boogiemen is in Maassluis, in theater Koningshof. Onze show in Rotterdam is al een tijdje stijf uitverkocht en we hebben helaas al veel mensen ‘nee’ moeten verkopen. Maar aanstaande vrijdag spelen we dus vlakbij, in Maassluis, en voor die show zijn nog wél kaarten beschikbaar. Dus kom gezellig vrijdagavond naar Maassluis!

De dag daarna is de première in Hoorn, en ook die zit alweer vol. Alle data van onze tour vind je hier.

En dan nog dit: op 7 februari verschijnt ons nieuwe album Ride Again officieel, maar vandaag zijn alle pre-orders al de deur uit. Dus voor iedereen die een album heeft besteld: jullie kunnen bijna gaan genieten van Ride Again! Laat ons vooral weten wat je ervan vindt. Mocht je het album nog willen bestellen: morgen verstuur ik nog een tweede batch met pre-orders, dus dan heb je ‘m zeker voor het weekend in huis. Bestellen kan via mijn webshop.

Ik wil nog even kwijt hoe ontzettend waardevol ik het vind dat mensen bewust een fysieke plaat bestellen. Dat iemand ervoor kiest om een album echt in handen te hebben, om het op te zetten en er met aandacht naar te luisteren – dat betekent zoveel meer dan een snelle stream. Het is iets tastbaars, iets blijvends, en het maakt de connectie tussen artiest en luisteraar zoveel sterker.

Laatst las ik op Threads een bericht van Greg Holden, een singer-songwriter uit Portland, Oregon. Hij schreef:

“Je hebt 15.000 Spotify-streams nodig om hetzelfde bedrag te verdienen als met de verkoop van één vinylplaat van $35. Ik heb besloten mijn album fysiek uit te brengen en niet mee te doen aan de streamingratrace. In één maand heb ik 70 vinylplaten en 40 cd’s verkocht. Dat lijkt misschien niet veel, maar om datzelfde bedrag via streaming binnen te halen, zou ik meer dan 1.200.000 streams nodig hebben – en dat is alleen als je 100% van de rechten bezit. We weten allemaal hoe moeilijk het is om zoveel streams te krijgen. We hebben geen Spotify nodig. We hebben fysieke muziek en community nodig.”

Dat zette me aan het denken. Hoe vaak delen artiesten vol trots dat ze in een Spotify-playlist staan? Hoe blij we moeten zijn als we in New Music Friday belanden. Maar als je er echt bij stilstaat, is dat vooral gratis promotie voor Spotify. Wie wordt daar uiteindelijk beter van? Niet de artiest. De inkomsten zijn gering als je het vergelijkt met de fysieke verkopen.

Zelf heb ik me nooit blind gestaard op streaming en richt ik me al mijn hele carrière op fysieke releases. Natuurlijk is streaming een manier om muziek te ontdekken, en het kan er zelfs toe leiden dat iemand een plaat koopt of naar een optreden komt. Maar het voelt veel zinvoller om muziek te maken voor mensen die er echt iets bij voelen, die bewust een album in handen nemen en de muziek op die manier beleven.

In een wereld waarin grote bedrijven steeds meer grip krijgen op hoe we muziek consumeren, krijg ik steeds minder zin om deel te nemen aan het spel van algoritmes en playlists. Niet omdat streaming per se slecht is, maar omdat het de essentie van muziek naar de achtergrond drukt. Muziek is geen cijfer en geen race om zoveel mogelijk plays te verzamelen.

Mijn muziek blijft gewoon overal te beluisteren, maar mijn focus ligt wel degelijk elders. Dat artiesten jaarlijks hun indrukwekkende Spotify-cijfers delen? Dat voelt voor mij steeds minder relevant. Wat wél telt, is de connectie met luisteraars die de muziek écht waarderen, of ze nu streamen, een album fysiek kopen, of naar een optreden komen. Niet als achtergrondgeluid in een afspeellijst, maar als een liedje dat echt binnenkomt.

Daarnaast vind ik het ook ontzettend gaaf om aan een fysiek product te werken. Het hele proces – van het bedenken van het artwork tot het vinden van de juiste fotograaf voor een project – maakt het tastbaar en bijzonder. Speciale masters laten maken voor vinyl, de kleinste details uitwerken en ervoor zorgen dat het eindresultaat écht iets unieks wordt.

Ik weet dat ik ook in een relatief luxe positie verkeer. De afgelopen 16 jaar heb ik kunnen bouwen aan een echte achterban. Een achterban die mij volgt, in het echte leven, maar ook hier op Substack. Het is een fijne basis waar ik enorm dankbaar voor ben. Dankzij jullie kan ik doen waar ik zin in heb en hoef ik weinig compromissen te sluiten.

En dat betekent dat ik kan blijven kiezen voor wat écht waardevol is: muziek die tastbaar is. Speciaal voor de liefhebbers die daar nog kriebels in hun buik van krijgen. Voor wie een vinylplaat opzetten een moment op zich is. Voor wie het openklappen van een cd-hoesje of het ruiken van een vers gedrukt boek een klein geluksmoment geeft. Iets in handen hebben dat blijft, waar je de liefde en aandacht in voelt. Want dát is pas waardevol.

X Tim